domingo, 20 de abril de 2008

Mi ventana preferida...


Aveces nos sentimos solos, nuestro mundo se hace pequeño y tenemos la sensación de estar en una habitación a oscuras,hasta que una ventana se abre,empiezas a ver...lo que tienes, los que te quieren,los que te necesitan,los que te esperan...
Mi mundo ha sido pequeño muchas veces, algunas pense que iba a desaparecer, sin embargo siempre ha habido una ventana que me ayudó a ver...algunas son de tú misma sangre, otras han sido tus compañeras ocasionales de viaje, algunas tienen cuatro patas y rabo,y otras son ventanas desconocidas que se abren a ti con una sonrisa.
Esta foto se la dedico a mi amigo Miguel , una ventana que siempre ha estado abierta para mi...

13 comentarios:

De antes más dijo...

Yo busco una ventana YA!

Saludos

Unknown dijo...

quien tuviera ventanas como las que tu nos abres, que relajación ver ese cielo como dibujado en acuarela y que bonita dedicatoria...

oye ya sabes que mi ventana está abierta.......... apertas

Pepe Ortega dijo...

Te compro ésta foto Miguel, , o te la cambio por la que elijas de mi blog, como tú prefieras.
le falta una ventana a mi buhardilla y me encanta de sencilla que es, me da paz.

Trueque se llama.

Un abrazo fuerte.

Desesperada dijo...

miguel qué foto tan maravillosa, de verdad. quiero una ventana como esa.

p.s. marta y yo te seguimos esperando para tomar unas cañitas en vigo, ¿te animas en el puente?

Susana dijo...

Ás veces alguén te abre unha xanela de par en par... pero vai demasiado vento... e pechase. E son cobarde de máis para abrila de novo
bicos

magofez dijo...

mmm, la foto es soberbia, parece que se te va a caer el cielo encima.

El mundo se hace pequeño a veces, o realmente el mundo es pequeño siempre? Sentirte grande en un sitio pequeño es un claro sintoma de ser humano.

1 saludo,

Miguel Muñiz dijo...

Estos dias esta facendo moito vento,pechase a ventana constantemente,supoño que chegaran días máis tranquilos...

Anónimo dijo...

você é um mestre, tens a visão e o talento. goste muitisimo das tuas fotografias, volto já!
beijinhos!
(desculpa, não falo galego, mas gostaba)

Miguel Muñiz dijo...

Gracias Rakel polos teus comentarios, e disculpa ti por non falar Portugues,tamen gostaba,pero xa me costa falar en galego...

bicos

Miguel Muñiz dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Miguel Muñiz dijo...

Entendonte moi ben Susana...as veces doume conta de que non abro a xanela o suficiente porque teño medo que se peche, é como non deixarme disfrutar do que teño diante por medo a perdelo...gustariame poder ter a xanela sempre aberta, sen medos,sen expectativas,soamente mirar por ela...espero que consigas abrir a tua...

Susana dijo...

Supoño que iso é a vida, ir abrindo xanelas... pouco a pouco o vou conseguindo. De momento xa me atrevo a mirar polo cristal.
Un sorriso para tí.

Anónimo dijo...

Buen comienzo